هشدار به مردم ایران: این شغل‌ها در کمین اعتیاد هستند!
در ایران امروز، میزان مصرف مواد مخدر در میان کارگران فصلی، رانندگان جاده‌ای، کارگران ساختمانی، معدن‌کاران، نیروهای شیفت شب در صنایع و حتی شالی‌کاران به‌طرز نگران‌کننده‌ای افزایش یافته است.
بر اساس برآوردها، در محیط‌های صنعتی حدود ۲۲ درصد از کارگران و در حوزه‌های حمل‌ونقل و مشاغل فصلی بیش از ۳۰ درصد از افراد با نوعی مصرف مواد درگیر هستند. همچنین طبق نتایج چند پژوهش ملی (RSA: 1376، ۱۳۸۳، ۱۳۸۶، ۱۳۹۶)، احتمال می‌رود که سهم طبقات فرودست از کل جمعیت مصرف‌کنندگان مواد اکنون از ۴۰ درصد نیز فراتر رفته باشد.
در مناطق صنعتی بزرگی همچون عسلویه، گل‌گهر، معادن کرمان و بنادر جنوبی، مصرف مواد به بخشی از فرهنگ کاری بدل شده است. در چنین فضاهایی، کارگرانی که با دستمزد اندک، بیمه ناپایدار و ساعات کاری طولانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، برای ادامه کار ناچار به استفاده از مواد می‌شوند. تریاک و شیشه در این محیط‌ها نه وسیله‌ای برای خوش‌گذرانی، بلکه ابزاری برای دوام آوردن در برابر فشارهای جسمی و روانی هستند.
این پدیده تنها به ایران محدود نیست. در معادن میانمار، کارگران برای بیدار ماندن در شیفت‌های شب از مت‌آمفتامین (یابا) استفاده می‌کنند؛ در نیجریه، ترامادول میان کارگران کارخانه‌ها رواج دارد و در ایالات متحده، بحران اوپیوئیدها میلیون‌ها کارگر و کشاورز را به مسکن‌های صنعتی وابسته کرده است. در همه این موارد، مصرف مواد نه از سر لذت، بلکه برای زنده ماندن و ادامه کار انجام می‌شود.
در نتیجه، اعتیاد را باید واکنشی ناگزیر به فشارهای معیشتی و استثماری دانست؛ تلاشی از سوی بدن فرسوده کارگر برای حفظ خود در چرخه تولید. بدنی که معتاد می‌شود، بدنی است که زیر بار کار و فقر خم شده اما همچنان می‌کوشد از حرکت بازنایستد.
